Als kers op de taart: onze website is eindelijk online, vanaf het krokusverlof kan het beginnen!!
De vooropgestelde deadline is herhaaldelijk verzet, de oorspronkelijke plannen herhaaldelijk gewijzigd maar hoewel we kleinschaliger beginnen dan gedacht is het nog steeds met dezelfde intenties:
Deze mooie omgeving met een prachtige natuur met onze gasten delen, tot rust komen, mogelijkheden tot ontspanning genoeg, kortom GENIETEN.
tot ziens in Antist? Le Buala, http://www.lebuala.com/
maandag 19 december 2011
maandag 12 december 2011
Onze buurvrouw is heengegaan
Afgelopen week is onze buurvrouw (78) overleden, dinsdagavond kwam haar schoondochter bij ons aankloppen om haar te helpen in bed te leggen. Blijkbaar was ze opgestaan om het vuur aan te steken en heeft ze een hartinfarct gekregen, ineens licht uit en weg. Het was schrikken, dit hadden we in de verste verten niet verwacht, ook haar familie niet. Omdat het voor haar moeilijker werd om een bad te nemen, zou haar badkamer heringericht worden met een douche en ze was zo opgetogen met het vooruitzicht. Het heeft niet mogen zijn.....
De eerste keer dat ze bij ons aanklopte, toch enkele maanden na onze aankomst, had ze aan de andere buurman gevraagd of we wel OK waren. 'Nou ze bijten niet, je ziet ik leef nog' had die laconiek geantwoord. Of de vrachtwagen over onze wei mocht rijden voor de werken aan de ingestorte muur? En zo is het begonnen, wat later stond ze met groenten uit haar tuin bij ons. Een ganse zomer werd het groentenaanbod ruim bevoorraad door Renée en ook eitjes van haar kippen werden me in de handen gestopt. Aardappelschillen en groentenafval gingen dan weer terug voor de konijnen en kippen. Een soort van ruilhandel :-) Bij de aanleg van mijn tuintje, kwam haar advies goed van pas, want ze had een grote kennis van het gebruik van planten.
Eenmaal soms tweemaal per week stond er een bezoekje aan Renée op het programma. We hebben heel wat afgelachen, om de blunders die ik maakte in het Frans maar die ze steevast corrigeerde en ook uitlegde wat ik fout zei, om de konijnen die uit de hokken waren ontsnapt omdat ze die was vergeten te sluiten 'Ach, nou hebben die beestjes toch even van de vrijheid geproefd, Bernard (haar zoon) zal die wel vinden'. Of nadat ze me een half uur achter de helft van haar parelhoenen liet lopen, die mormels wilden niet in hun nachthok. Toen ik haar vroeg hoe zij het deed als ze alleen was, 'op een stoel gaan zitten en wachten tot 'les dames' zin hadden om binnen te gaan' kreeg ik met een grijns als antwoord. Ze genoot van het leven hoewel ze zeker niet gespaard is, had ze geleerd te genieten van de kleine dingen. We genoten allebei van dat uurtje of soms 2 uurtjes. We missen haar en soms verwacht je haar in de tuin te zien en dan te realiseren dat het niet meer kan......
Donderdag is ze begraven en hoewel we wisten dat de binnenzijde van ons kerkje geclasseerd is (middeleeuwse fresco's) hadden we geen idee wat een pareltje er in het midden van ons dorp staat. Een prachtig barok tabernakel, van de hand van een gekende houtsnijdersgeneratie Ferrère, een beschilderde houten zoldering, hebben de godsdienstoorlogen en plunderingen overleefd. Door haar begrafenis hebben we weer iets meer over onze stek ontdekt, we dragen Renée in ons hart en zullen haar zeker niet vergeten.
De eerste keer dat ze bij ons aanklopte, toch enkele maanden na onze aankomst, had ze aan de andere buurman gevraagd of we wel OK waren. 'Nou ze bijten niet, je ziet ik leef nog' had die laconiek geantwoord. Of de vrachtwagen over onze wei mocht rijden voor de werken aan de ingestorte muur? En zo is het begonnen, wat later stond ze met groenten uit haar tuin bij ons. Een ganse zomer werd het groentenaanbod ruim bevoorraad door Renée en ook eitjes van haar kippen werden me in de handen gestopt. Aardappelschillen en groentenafval gingen dan weer terug voor de konijnen en kippen. Een soort van ruilhandel :-) Bij de aanleg van mijn tuintje, kwam haar advies goed van pas, want ze had een grote kennis van het gebruik van planten.
Eenmaal soms tweemaal per week stond er een bezoekje aan Renée op het programma. We hebben heel wat afgelachen, om de blunders die ik maakte in het Frans maar die ze steevast corrigeerde en ook uitlegde wat ik fout zei, om de konijnen die uit de hokken waren ontsnapt omdat ze die was vergeten te sluiten 'Ach, nou hebben die beestjes toch even van de vrijheid geproefd, Bernard (haar zoon) zal die wel vinden'. Of nadat ze me een half uur achter de helft van haar parelhoenen liet lopen, die mormels wilden niet in hun nachthok. Toen ik haar vroeg hoe zij het deed als ze alleen was, 'op een stoel gaan zitten en wachten tot 'les dames' zin hadden om binnen te gaan' kreeg ik met een grijns als antwoord. Ze genoot van het leven hoewel ze zeker niet gespaard is, had ze geleerd te genieten van de kleine dingen. We genoten allebei van dat uurtje of soms 2 uurtjes. We missen haar en soms verwacht je haar in de tuin te zien en dan te realiseren dat het niet meer kan......
Donderdag is ze begraven en hoewel we wisten dat de binnenzijde van ons kerkje geclasseerd is (middeleeuwse fresco's) hadden we geen idee wat een pareltje er in het midden van ons dorp staat. Een prachtig barok tabernakel, van de hand van een gekende houtsnijdersgeneratie Ferrère, een beschilderde houten zoldering, hebben de godsdienstoorlogen en plunderingen overleefd. Door haar begrafenis hebben we weer iets meer over onze stek ontdekt, we dragen Renée in ons hart en zullen haar zeker niet vergeten.
Abonneren op:
Posts (Atom)